Streszczenie Syzyf był władcą Koryntu, bogatego państwa-miasta, które sam założył. Jego pałac mieścił się na górze zwanej Akrokoryntem. Był tak lubiany przez bogów, że często gościł na Olimpie i towarzyszył im w ucztach. Lubił obcować z bogami, gdyż zawsze częstowano go nektarem i ambrozją, dzięki czemu Syzyf odmładzał ciało i mógł żyć długo. Miał on jednak pewną negatywną cechę – był strasznym plotkarzem. Bogowie nie przejmowali się tym, gdyż zwykle plotki dotyczyły spraw błahych. Pewnego dnia jednak, Syzyf naraził się na gniew Zeusa, za to, że wyjawił ludziom na ziemi informację, którą otrzymał od boga w tajemnicy. Zeus rozkazał zgładzić Syzyfa i w tym celu wysłał do niego Tanatosa, skrzydlatego bożka śmierci. Syzyf był jednak przebiegły i pochwycił Tanatosa i go uwięził. Odtąd ludzie na ziemi nie umierali, gdyż Tanatos był pojmany. Dowiedział się o tym Hades, bóg świata podziemnego, który natychmiast doniósł o tym Zeusowi. Najwyższy bóg postanowił uratować Tanatosa i sprowadzić Syzyfa. W tym celu wysłał po niego Aresa – boga niesprawiedliwej wojny. Ares uwolnił Tanatosa. Ten zaś natychmiast zgładził Syzyfa. Syzyf nie był głupi i wiedział, że w końcu dopadnie go śmierć. Poprosił jednak żonę, imieniem Merope, aby nie grzebała jego ciała po śmierci. W wierzeniach Greków było to coś nie do pomyślenia, gdyż dusza, której ciała nie pogrzebano, nie mogła wejść do świata zmarłych. Żona jednak przystała na jego prośbę. Ares wykonał polecenie Zeusa i Syzyf umarł. Po śmierci błąkał się wzdłuż Styksu i głośno narzekał na żonę, że ta go nie pogrzebała i teraz nie może iść do krainy zmarłych. Poskarżył się na nią Charonowi, który łodzią przewoził umarłych przez Styks. W końcu cierpiętnika postawiono przed obliczem Hadesa i Persefony. Syzyf błagał go, aby pozwolono mu na chwilę powrócić na ziemię, aby mógł ukarać żonę i załatwić sprawę pochówku. Hades wyraził na to zgodę. Syzyf jednak ponownie oszukał bogów, gdyż ani myślał wracać z powrotem do krainy zmarłych. Tak przeżył na ziemi wiele lat, gdyż bogowie o nim zapomnieli. Dopiero Tanatos zorientował się, że Syzyf nie powrócił. Dopadł go na ziemi i sprowadził do Hadesu. Zeus postanowił ukarać Syzyfa, który do końca świata musiał wtaczać na szczyt góry ogromny głaz. Gdy tylko dochodził do szczytu, głaz zawsze staczał się z powrotem na ziemię i jego praca zaczynała się od nowa. To dlatego dziś, ogromny i bezskuteczny wysiłek nazywamy syzyfową pracą.Udział Syzyfa w uczcie na Olimpie. Plotkowanie Syzyfa i gniew bogów. Podstęp Syzyfa: uwięzienie Tanatosa, boga śmierci. Wieczne życie na ziemi. Uwolnienie Tanatosa. Syzyfowa praca. Mit o Syzyfie – streszczenie Syzyf był człowiekiem popularnym i lubianym. Cieszył się również szacunkiem bogów.
Lajos, syn Labdakosa, poślubił Jokastę i panował w Tebach. Zasmucony długotrwałą bezdzietnością, w tajemnicy zasięgnął rady wyroczni delfickiej i się dowiedział, że to pozorne nieszczęście jest w rzeczywistości błogosławieństwem, ponieważ dziecko zrodzone z Jokasty będzie jego zabójcą. Odtrącił więc Jokastę, nie podając żadnego powodu. A wtedy ta, rozzłoszczona, upiła go, po czym, gdy tylko noc zapadła, podstępem zwabiła w swoje ramiona. Kiedy w dziewięć miesięcy później Jokasta urodziła syna, Lajos wyrwał go z rąk piastunki, przebił niemowlęciu nogi gwoździem, związał je i porzucił syna na górze Kitajron. Mojry jednak postanowiły, że chłopak doczeka krzepkiej starości. Znalazł go pasterz koryncki, nadał imię Edyp, ponieważ stopy miał zniekształcone od ran, i sprowadził do Koryntu, gdzie w tym czasie panował król Polibos. Pewnego dnia, kiedy jakiś koryncki młodzieniec dokuczał mu, mówiąc, że nie jest podobny do swoich rodziców, Edyp udał się do wyroczni delfickiej, by się dowiedzieć, co życie ma dla niego w zanadrzu. - Precz ze świątyni, nieszczęsny! - zawołała Pytia z Zabijesz swego ojca i poślubisz matkę! Edyp, który kochał Polibosa i Periboję, nie chcąc ściągnąć na nich nieszczęścia, postanowił natychmiast, że już nigdy nie wróci do Koryntu, ale na wąskiej ścieżce w wąwozie między Delfami i Daulis spotkał przypadkowo Lajosa, który bezceremonialnie kazał mu zejść z drogi i ustąpić miejsca ludziom lepszego stanu. Warto zaznaczyć, że Lajos powoził rydwanem, Edyp zaś szedł pieszo. Edyp odpowiedział, że nie uznaje nikogo za lepszego od siebie poza bogami i rodzicami. - Tym gorzej dla ciebie ! - krzyknął Lajos i kazał swemu woźnicy Polifontesowi, by jechał naprzód. Jedno z kół zraniło stopę Edypa. Uniósłszy się gniewem, przebił oszczepem Polifontesa, a następnie zrzucił z rydwanu Lajosa, który zaplątał się w lejce. Edyp pognał konie, które tak długo wlokły Lajosa po drodze, aż zginął. Zwłoki Polifontesa i Lajosa pochował król Platejów. Lajos wybierał się właśnie do wyroczni delfickiej, by się dowiedzieć, jak uwolnić Teby od Sfinksa. Potwór ten był córką Tyfona i Echidne, czy też, jak twierdzą inni, psa Ortrosa i Chimajry, i, przyleciał do Teb z najdalszych krańców Etiopii. Łatwo go można było rozpoznać, bo miał głowę kobiety, ciało lwa, ogon węża i skrzydła orła. Hera zesłała Sfinksa na Teby, karząc miasto za to, że Lajos uprowadził z Pizy chłopca Chryzipposa. Sfinks zamieszkał na górze Fikion w pobliżu miasta i każdemu przechodniowi kazał rozwiązywać zagadkę, której nauczyły go muzy: „Jaka to istota: posiada tylko jeden głos, ma czasami dwie nogi, czasami trzy, czasami cztery, najsłabsza zaś jest wtedy, gdy ma najwięcej nóg?” Tych, którzy nie potrafili zagadki rozwiązać, dusił Sfinks na miejscu i pożerał, a do nieszczęśników należał również siostrzeniec Jokasty, Hajmon, który w szponach Sfinksa zaiste stał się haimon („krwawy”). Edyp nadciągający do Teb bezpośrednio po zabójstwie Lajosa odgadł odpowiedź. „Jest to człowiek - odpowiedział - ponieważ łazi na czworakach, gdy jest niemowlęciem, stoi prosto na dwóch nogach w młodości i podpiera się laską na starość”. Upokorzony Sfinks skoczył z góry Fikion i roztrzaskał się w dolinie. Wdzięczni Tebańczycy proklamowali Edypa królem, on zaś poślubił Jokastę, nie wiedząc, że jest jego matką. Teby nawiedziła zaraza, a wyrocznia delficka raz jeszcze zapytana o radę, odpowiedziała: „Wypędźcie zabójcę Lajosa”. Edyp nie wiedząc, kim był człowiek, którego spotkał na ścieżce, obłożył klątwą mordercę Lajosa i skazał go na wygnanie. Wtedy to ślepy Tejrezjasz, najsłynniejszy podówczas wieszczek w Grecji, zażądał posłuchania u Edypa. Niektórzy twierdzą, że to Atena, która odebrała Tejrezjaszowi wzrok, ponieważ przypadkiem oglądał ją nagą w kąpieli, uległa błaganiom jego matki i wyjąwszy węża Erichtoniosa ze swej egidy, dała mu następujący rozkaz: „Oczyść swym językiem uszy Tejrezjasza, by rozumiał język wieszczych ptaków”. Inni natomiast opowiadają, że pewnego razu na górze Kyllene zobaczył Tejrezjasz dwa spółkujące węże. Kiedy oba rzuciły się na niego, uderzył je swą laską i zabił samicę. Z miejsca przemieniony w kobietę, został słynną nierządnicą. W siedem lat później w tym samym miejscu zobaczył znowu taki sam widok. Tym razem zabijając samca, odzyskał męskość. Inni jeszcze twierdzą, że kiedy Afrodyta i trzy Charyty, Pazitea, Kale i Eufrozyna, toczyły między sobą spór, która z nich jest najpiękniejsza, Tejrezjasz przyznał nagrodę Kale. Afrodyta przemieniła go wówczas w starą kobietę. Kale jednak zabrała go ze sobą na Kretę i obdarowała pięknymi włosami. Kilka dni później Hera zaczęła wyrzucać Zeusowi jego liczne miłostki. Bronił się Zeus, tłumacząc, że gdy dzieli z nią łoże, ona ma znacznie większą przyjemność. - Kobietom oczywiście akt miłosny sprawia więcej przyjemności niż mężczyznom! - wrzeszczał. - Cóż za bzdura ! - zawołała Hera. - Wiesz dobrze, że jest wręcz przeciwnie. Tejrezjasz, wezwany do rozstrzygnięcia sporu na podstawie własnego doświadczenia, odpowiedział: - Gdyby rozkosz miłości podzielić na dziesięć, dziewięć weźmie kobieta, a jedną mężczyzna. Herę tak dalece rozzłościł triumfujący uśmiech Zeusa, że oślepiła Tejrezjasza, ale Zeus wynagrodził go wzrokiem wewnętrznym i pozwolił mu przeżyć siedem pokoleń. Zjawił się więc Tejrezjasz na dworze Edypa, wsparty na lasce dereniowej podarowanej mu przez Atenę, i odsłonił przed Edypem wolę bogów. Zaraza ustanie, jeśli jeden z Zasianych Ludzi odda życie za miasto. Menojkeus, ojciec Jokasty, jeden z tych, którzy wyłonili się z ziemi, gdy Kadmos posiał zęby wężowe, skoczył natychmiast z muru i całe Teby chwaliły jego obywatelskie poświęcenie. Tejrezjasz jednak ciągnął dalej: - Menojkeus dobrze postąpił i zaraza ustanie, ale bogowie mieli na myśli innego z Zasianych Ludzi, potomka ich w trzecim, pokoleniu, który zabił swego ojca i poślubił matkę. Wiedz, królowo, jest nim twój małżonek Edyp! Początkowo nikt nie wierzył Tejrezjaszowi, ale wkrótce słowa jego potwierdził list z Koryntu od Periboi. Pisała, że nagła śmierć króla Polibosa pozwala jej teraz ujawnić okoliczności, w których Edyp został adaptowany, po czym przytaczała obciążające szczegóły. Okryta wstydem i zrozpaczona Jokasta powiesiła się, Edyp zaś sam pozbawił się wzroku szpilką wyjętą z szaty. Niektórzy opowiadają, że Edyp dręczony przez Erynie oskarżające go o spowodowanie śmierci matki panował jednak jeszcze lat kilka w Tebach, po czym padł w bitwie okryty chwałą. Inni znowu utrzymują, że wygnał go z miasta Kreon, brat Jokasty, przedtem jednak Edyp zdążył rzucić klątwę na Eteoklesa i Polinejkesa - którzy byli jego synami i braćmi równocześnie, kiedy bezczelnie posłali mu gorszą część ofiarnego zwierzęcia, a mianowicie udziec zamiast królewskiego barku. Żegnano go więc bez żalu, kiedy opuszczał miasto, które wybawił od Sfinksa. Przez wiele lat wędrował Edyp z jednego kraju do drugiego, prowadzony przez swą wierną córkę Antygonę, aż wreszcie dotarł do Kolonos w Attyce, tam zaś Erynie mieszkające w swym gaju zaszczuły go na śmierć. Tezeusz pochował jego szczątki w Atenach, w miejscu przeznaczonym dla dostojnych Eumenid, opłakując Edypa u boku Antygony. Źródło: • Robert Graves - Mity Greckie Komentarze: {Komentarze zostaną dodane wkrótce} Jeśli masz trochę czasu i chciałbyś wesprzeć mnie w utrzymaniu strony zapraszam do zrzutki:
MIT O SYZYFIE SYZYF król (władca) Koryntu, żona Merope, był ulubieńcem bogów, rozpowiadał boskie sekrety, został ukarany przez bogów na śmierć, wymknął się śmierci, uwięził bożka śmierci Tanatosa w lochach, po śmierci oskarżył przed Hadesem żonę, że nie chciała go pochować i tym samym oszukał boga podziemi, bo chciał opuścić Hades, był człowiekiem, który powrócił z krainy zmarłych na ziemię, po śmierci otrzymał od bogów ciężką karę za swoje grzechy, toczy on wielki odłam skały na samą górę, lecz tuż przed wierzchołkiem góry, głaz wymyka mu się z rąk i spada w dół. Trwa to bez końca, przez całą wieczność. CHARON – przewoźnik dusz zmarłych. STYKS – rzeka, którą przeprawiał się Charon. / PRZEKROCZYĆ STYKS – umrzeć. ŁÓDŹ CHARONA – symbol śmierci, łódź śmierci. OBOL – drobna moneta (pieniążek), którą wkładano do ust zmarłym przed pogrzebem, aby mieli czym opłacić Charonowi przeprawę łodzią na tamten świat. TANATOS – bożek śmierci. SYZYFOWA PRACA – daremny trud, próżny wysiłek, praca nieefektywna. MIT O DEDALU I IKARZE DEDAL I IKAR mieszkali na wyspie Kreta, król Krety, Minos zlecił Dedalowi budowę labiryntu dla potwora Minotaura, Dedal tęsknił za Atenami i bardzo chciał wrócić do ojczyzny, król jednak nie wyraził zgody na jego powrót do kraju, Dedal obmyślił wówczas plan ucieczki, z ptasich piór sklejonych woskiem sporządził dwie pary potężnych skrzydeł i ruszył z synem w drogę w kierunku Sycylii, przed odlotem przestrzegł syna, aby nie leciał zbyt nisko (aby fale nie zmoczyły piór), ani zbyt wysoko (żeby słońce nie roztopiło wosku), kazał Ikarowi lecieć równo między niebem i ziemią, Ikar jednak nie posłuchał rad ojca i wzbił się zbyt wysoko, Słońce roztopiło wosk, pióra wypadły, a Ikar runął na ziemię i zabił się na miejscu, po długich poszukiwaniach Dedal odnalazł szczątki syna, na pamiątkę – wyspę, na którą spadł Ikar – nazwano Ikarią, a morze dookoła niej – Morzem Ikaryjskim. MINOTAUR – pół byk, pół człowiek. ZABIĆ MINOTAURA – sposób na rozwiązanie problemu. ZNALEŹĆ SIĘ W LABIRYNCIE – znaleźć się w trudnej sytuacji, bez wyjścia. IKAROWY LOT – szybkie osiągnięcie sukcesu, po czym gwałtowny spadek. IKAR – symbol młodości. DEDAL – symbol dojrzałości. MIT O DEMETER I KORZE DEMETER I KORA Córka Demeter – bogini urodzaju, Kora bawi się na łące w otoczeniu nimf, zrywa maki, błękitne dzwonki i jaskry, na skraj łąki wabi Korę zapachem biały kwiat narcyza - to zdradziecki kwiat, poświęcony strasznym bogom podziemia, Kora wyobrażała sobie, że patrzą na nią oczy Narcyza (najpiękniejszego z myśliwców, w którym zakochane były wszystkie nimfy strumieni i drzew. On jednak nie spojrzał na żadną z boginek. Najbardziej niezadowolona była nimfa Echo. Bogini miłości, Afrodyta, na prośbę obrażonych boginek, sprawiła, iż Narcyz zakochał się w sobie samym. Zapomniał o łowach i całymi dniami patrzył się w drżącą taflę źródełka. W końcu umarł z tęsknoty do swojego odbicia. Na jego grobie wyrósł kwiat o śnieżystych płatkach i cudnej woni, który nazwano narcyzem) i zerwała łodygę kwiatu, w tej samej chwili ciemność zalega łąkę, ziemia się rozwiera i na rydwanie zjawia się Hades, pan podziemia, bóg porwał ją na rydwan i uniósł do mrocznego królestwa cieni, mała boginka Kyane, rusałka wodna, przyjaciółka Kory, usłyszała jej wołanie o pomoc i bez namysłu rzuciła się pod kopyta pędzących koni, zagradzając im drogę. Jednak nic to nie dało. Rydwan z Korą zniknął w przepaściach ziemi. Kyane siedziała smutnie na trawie i płakała cichutko nad dolą porwanej przyjaciółki. Z jej łez powstał strumień błękitny – zwany od jej imienia – Kyane. Demeter-Matka - pani urodzajnych łanów i kwitnących sadów, płacze, idzie dniem i nocą i szuka swej utraconej córki, Ziemia blednie i żółknie, usycha kwiat i kłos pszeniczny czarnieje, łamią się i kruszą łodygi, a szarość, żal i pustka unoszą się nad ziemią, bo ziemia z żalu wraz ze swą panią płacze, straszna klęska nawiedziła świat, wyschły źródła i błękitne jeziorka górskie zamieniły się w błotniste kałuże, pewnego dnia Demeter spotyka Hekate – boginię ciemności, i za jej radą udaje się do boga słońca – Heliosa. Od niego dowiedziała się, o tym, iż to Hades porwał Korę. Dowiedziała się również, że Zeus już dawno obiecał Korę Hadesowi. W rozpaczy Demeter rzuciła klątwę na ziemię, która od tego czasu nie rodziła więcej swych owoców, wreszcie ulitowała się nad nią Matka bogów Rea i za jej namową Zeus zmienił swe srogie wyroki. Postanowił, że Kora będzie spędzać u Hadesa (swojego męża) trzecią część roku jako pani podziemnego królestwa Persefona, a dwie trzecie roku będzie spędzać z Demeter, bogini urodzaju zdjęła z ziemi klątwę, na wiosnę – Ziemia – Demeter stroi się w szaty radosne na powitanie córki, a późną jesienią, gdy ją ma utracić płacze deszczem i szarugą nad swą dolą. GANIMEDES – podczaszy Zeusa, dworzanin zaopatrujący stół królewski w trunki. NARCYZ – młodzieniec, który zakochał się w swym odbiciu w wodzie; także biały, wiosenny kwiat. NARCYZM – miłość własna, do samego siebie. HADES – bóg świata zmarłych, mąż Persefony. DEMETER – bogini zboża, zasiewów i ziemi uprawnej, bogini urodzaju i plonów. PERSEFONA (KORA) – pani podziemnego królestwa, żona Hadesa, córka Demeter. HEKATE – bogini ciemności. HELIOS – bóg słońca. KYANE – rusałka wodna, przyjaciółka Kory, z jej łez powstał strumień błękitny – Kyane. REA – matka bogów. PAN (FAUN) – bożek leśny. PAN PAN (FAUN) bożek lasów i pastwisk, wygląd: brzydki, na głowie rogi, capie nogi i kopyta, capia bródka, wykrzywiony nos, kosmaty ogon, był nieszkodliwy, a nawet pożyteczny, pomagał myśliwym, rybakom i bartnikom, przygrywał na instrumencie zwanym syringą, w popołudniowej porze, w cieniu rozłożystych drzew wypoczywał, ale gdy ktoś go zbudził od razu zrywał się rozwścieczony i szerzył trwogę (STRACH PANICZNY – zwany PANIKĄ). Zapraszam również tu:Mit o Syzyfie. Syzyf był założycielem miasta Korynt, którego mianował się królem. Zdobył sobie przychylność bogów, dlatego też ci często zapraszali go na Olimp. Miał jednak pewną wadę – uwielbiał plotkować. Kiedy przypadkiem zdradził sekret Zeusa, rozgniewany bóg wysłał do niego Tanatosa, by ten go uśmiercił. Syzyf był królem Koryntu. Mieszkał on u szczytu góry zwanej Akrokoryntem, na której miał przepiękny pałac. Był on bardzo bogaty i otoczony kręgami starodrzewu. Z tarasu pałacowego rysował się widok na Korynt. Z jednej strony był port, który pękał od okrętów, a z drugiej strony dzielnice przemysłowe. Całe bogactwo i rozkwit Koryntu był zasługą Syzyfa. Król Koryntu był ulubieńcem bogów, dlatego też Dzeus zapraszał go na uczty olimpijskie. Miał on jednak wadę: lubił plotkować. I ilekroć wracał z Olimpu, zawsze coś "chlapną" o tym, co się tam mówiło. Bogowie puszczali to płazem, aż do momentu kiedy Syzyf przesadził w swym plotkowaniu. Wygadał on wtedy bardzo ważny sekret Dzeusa, po czym ten miał nieprzyjemności. Rozgniewany bóg postanowił go ukarać i zesłał na niego bożka śmierci, Tanatosa, aby ten sprzątnął go ze świata. Jednak król koryncki spodziewał się "odwiedzin" bożka i urządził na niego zasadzkę, uwiązał go i mocno zakuwszy w kajdany zamknął w piwnicy. Właśnie dzięki temu, że Syzyf zamknął Tanatosa ludzie przestali umierać, więc Hades poszedł na skargę do Dzeusa. Ten wysłał Aresa, by uwolnił boga śmierci. Pierwszy umarł Syzyf, jednak konając nakazał żonie, aby zostawiła jego zwłoki nie pochowane. I tak się stało. Ponieważ dusza, której ciała nie pogrzebano, nie mogła wejść do państwa ciemności, Syzyf błąkał się nad brzegiem Styksu, jęcząc i narzekając. Tak długo się użalał, aż go zaprowadzono przed Plutona. Jęczac i płacząc opowiedział on Plutonowi, że jego żona jest niegodziwa, gdyż wyrzuciła jego trupa na śmietnik i nie chce mu sprawić pogrzebu. Pluton przejąwszy się całą tą historią pozwolił mu powrócić na ziemie, aby ukarać niegodziwą żonę i zarządzić, co potrzeba, po czym ma powrócić. Król Koryntu poszedł, ale nie wrócił. Bogowie zapomnieli o nim, a on sam starał się być cicho i ostrożnie, żeby o nim w ogóle nie słyszano i mówiono. Żył długo, ale w końcu przypomniano sobie o nim w piekle. Znienacka zaskoczył go Tanatos, który uciął mu pukiel włosów i jego krnąbrną duszę zabrał do podziemia. Tam, w Hadesie wymierzono mu karę: miał wtoczyć wielki kamień na wysoką i stromą górę. Syzyf z zapałem zabrał się do pracy, gdyż myślał, że to błahostka. Lecz tak nie było. Wytoczył ów kamień prawie na sam szczyt, gdy wtem głaz wyślizgnął mu się z rąk i spadł z powrotem w dół. I tak samo za drugim razem, za piątym, za dziesiątym...tak zawsze. Już jest Syzyf bliski celu i zawsze coś mu kamień z rąk wyrywa, i musi biedak pracę zaczynać na nowo.
mit o syzyfie scenariusze | mit o syzyfie scenariusze | mit o syzyfie scenariusz lekcji | mit o syzyfie prezentacja | mit o syzyfie symbolika | mit o syzyfie dl
Syzyf był królem Koryntu. Jego pałac u szczytu skalistej góry zwanej Akrokoryntem był otoczony czarno-zielonym kręgiem starodrzewu. Co rano po kąpieli gospodarz wychodził na rozległy taras i podziwiał swoje państwo, przyglądając się piaszczystej równinie, białym ulicom Koryntu, nachylonym lekko ku morzu. Mógł godzinami patrzeć na kadłuby okrętów, czerniące się w błękitnej zatoce, na przypominające pracowite mrówki roje ludzi, pracujących przy portowych magazynach lub w stoczniach, kuźniach, warsztatach czy w dzielnicy farbiarzy, gdzie w rynsztokach płynęły strumienie barwionej wody. Wszystko to było dziełem króla Syzyfa, on założył to miasto, bogate ze względu na dogodny port, umożliwiający pobieranie danin od statków płynących ze wschodu i zachodu. Syzyf był nie tylko dobrym królem, lecz także ulubieńcem bogów, czego dowodziły ciągłe zaproszenia do Dzeusa na uczty olimpijskie. Lubił te wizyty z powodu możliwości odświeżenia swojego ziemskiego ciała nektarem i ambrozją, co dawało mu siłę i rześkość, mimo upływu lat. Wizyty na Olimpie wiązały się również z uzupełnieniem najnowszych plotek, w czym Syzyf był prawdziwym mistrzem. Gdy pewnego razu nie pilnował się dość i rozpowiedział przed ludźmi informację otrzymaną od Dzeusa w tajemnicy, naraził się na gniew boga – władca w odwecie posłał do niego bożka śmierci Tanatosa. Przebiegły Syzyf, spodziewając się wizyty posłańca, urządził na niego zasadzkę, zakuł w kajdany i uwięził w piwnicy. Od tej pory ludzie przestali umierać, co wkrótce się wydało. Gdy Hades poszedł do Dzeusa na skargę, do Syzyfa przysłano Aresa. Po uwolnieniu bożka śmierci jego pierwszą ofiarą był Syzyf. Przed śmiercią zdążył poprosić żonę, aby nie chowała jego zwłok i gdy tak uczyniła - „dusza, której ciała nie pogrzebano, nie mogła wejść do państwa cieniów”. Syzyf błąkał się, narzekał, jęczał, użalał nad swoim losem i postępowaniem żony, aż w końcu postawiono go przed Plutonem. Gdy z płaczem opowiadał o niegodziwej małżonce, „która jego trupa wyrzuciła na śmietnik i nie chce mu sprawić pogrzebu”, Pluton w końcu zgodził się, aby Syzyf wrócił na chwilę na ziemię i ukarał żonę. Tak też się stało, z tą różnicą jednak, że Syzyf poszedł i… nie wrócił. Bogowie zapomnieli o nim, a on - cichy i ostrożny – żył jeszcze bardzo długo. W końcu jednak w Hadesie przypomnieli sobie o uciekinierze. Tanatos zaskoczył go, uciął znienacka pukiel włosów i zabrał do podziemni „krnąbrną” duszę. Karą nieposłusznego Syzyfa było wtaczanie ciężkiego kamienia na wysoką i stromą górę. Zapewniony, że zostanie z powrotem przywrócony do życia, gdy wykona zadanie, Syzyf wydźwignął głaz pod sam szczyt. Jakie było jego zaskoczenie i smutek, gdy skała wyślizgnęła się i spadła na dół. Ta czynność bohater powtarzał to w nieskończoność: „Tak zawsze. Już jest Syzyf bliski celu i zawsze coś mu kamień z rąk wyrywa, i musi biedak pracę zaczynać na nowo”.Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij4. Mit o Syzyfie. Syzyf założył miasto Korynt, w którym był królem. Bogowie często zapraszali go na uczty na Olimpie, jednak on plotkował i opowiadał ludziom, co się na nich działo. Pewnego dnia zdradził sekret Zeusa, co rozgniewało boga. Wysłał więc bożka śmierci, Tanatosa, by uśmiercił Syzyfa. Syzyf założył miasto Korynt i rządził nim jako król. Bogowie bardzo go lubili i często zapraszali na uczty na górze Olimp. Syzyf był jednak niepoprawnym plotkarzem i nie mógł się powstrzymać przed opowiadaniem historii z uczty. Któregoś razu wyjawił bardzo ważny sekret Zeusa. Władca bogów stwierdził, że tego już za wiele i wysłał do króla bożka śmierci Tanatosa. Przebiegły Syzyf przejrzał jednak zamiary Zeusa i przygotował zasadzkę na bożka. Związał go i zamknął w piwnicy, a ludzie przestali umierać. W końcu Hades, bóg podziemi, poskarżył się Zeusowi. Do Syzyfa wysłano Aresa, boga wojny, który uwolnił Tanatosa. Pierwszy umarł Syzyf, ale przed śmiercią nakazał żonie, by nie grzebała jego ciała. Kiedy ciało nie jest pogrzebane, dusza ludzka nie może wejść do Tartaru. Duch Syzyfa błąkał się nad rzeką Styks i zawodził, że nie może znaleźć spokoju. W końcu poskarżył się Hadesowi, że miał bezbożną żonę, której nie chciało się nawet pochować ciała zmarłego męża. Bóg pozwolił Syzyfowi na krótką chwilę udać się do żony i skarcić ją za zaniedbanie. Przebiegły król wyszedł z podziemi, ale już nie wrócił. Bogowie zapomnieli o nim na pewien czas, ale w końcu ponownie przyszedł do Syzyfa Tanatos i zabrał jego duszę. W Tartarze za swoje zuchwalstwo został srogo ukarany: przez wieczność miał wtaczać na wysoką górę ciężki głaz, który u szczytu zawsze mu się wymykał i staczał na dół.
Niobe, siostra Pelopsa, poślubiła króla tebańskiego Amfiona i urodziła mu siedmiu synów i siedem córek. Tak nieumiarkowanie pyszniła się swym licznym potomstwem, że pewnego dnia samą Leto zlekceważyła za to, że ma jedynie dwoje dzieci, Apollina i Artemidę. Mante, córka Tejrezjasza, obdarzona darem wieszczenia, słysząc pochopnie wypowiedziane słowa, poradziła Tebankom, by natychmiast przebłagały Leto i jej dzieci, paląc kadzidło i wieńcząc włosy gałązkami lauru. Dym kadzidła unosił się już w powietrzu, kiedy pojawiła się Niobe ze swym orszakiem, wystrojona we wspaniałą szatę frygijską, z rozpuszczonymi włosami. Przerwała ofiary i z wściekłością zapytała, dlaczego Leto, kobieta niewiadomego pochodzenia, matka pozbawionej kobiecości córki i zniewieściałego syna, ma być stawiana wyżej od niej, wnuczki Zeusa i Atlasa, postrachu Frygijczyków, władczyni z królewskiego domu Kadmosa. Los lub nieszczęście mogą porwać dwoje, lub troje spośród jej dzieci, czyż mimo to nie pozostanie jednak matką liczniejszej gromadki dzieci? Przerażone Tebanki zaniechały ofiary, usiłując przebłagać Leto modlitwami odmawianymi szeptem, lecz było już za późno. Leto wysłała Apollina i Artemidę uzbrojonych w łuki i strzały, by ukarali pychę Niobe. Apollo odnalazł chłopców, gdy polowali na górze Kitajron. Jednego po drugim zabił ze swego łuku, oszczędzając jedynie Amyklasa, który roztropnie odmówił modlitwę błagalną do Leto. Artemida zastała dziewczęta przy kołowrotku i pękiem strzał zgładziła je wszystkie z wyjątkiem Meliboi, która, postąpiła podobnie jak Amyklas. Dwoje ocalonych pośpiesznie wybudowało świątynię dla Leto, niemniej jednak twarz Meliboi zbielała od strachu, i gdy w kilka lat później wychodziła za mąż za Neleusa, wciąż jeszcze nazywano ją Chloris. Niektórzy natomiast utrzymują, że ani jedno dziecko Niobe nie uratowało się i że później Apollo zabił również jej męża, Amfiona. Przez dziewięć dni i dziewięć nocy opłakiwała Niobe swoich zmarłych i nie było nikogo, kto by ich pochował, ponieważ Zeus stanął po stronie Leto i wszystkich Tebańczyków zamienił w kamienie. Dziesiątego dnia sami Olimpijczycy zgodzili się łaskawie urządzić pogrzeb. Niobe uciekła za morze, na górę Sipylos, gdzie mieszkał jej ojciec Tantal, Zeus zaś zlitował się i zamienił ją w posąg, który nadal jeszcze wczesnym latem płacze rzęsistymi łzami. Wszyscy mężczyźni nosili żałobę po Amfionie, opłakując wygaśnięcie jego rodu, ale nikt poza jej bratem Pelopsem nie żałował Niobe. Źródło: • Robert Graves - Mity Greckie Komentarze: {Komentarze zostaną dodane wkrótce} Jeśli masz trochę czasu i chciałbyś wesprzeć mnie w utrzymaniu strony zapraszam do zrzutki:
Wyniki wyszukiwania frazy: mit o syzyfie. Strona 34 z 666. Papużka Wiersz 29 maja 2013 roku, godz. 2:49 46,3°C O godności była sobie
blocked zapytał(a) o 15:59 Gdzie znajdę cały tekst mitu o Syzyfie? W google są same streszczenia, a mi chodzi o cały tekst linka. 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 16:07 [LINK] 0 0 blocked odpowiedział(a) o 16:27 Nie szukam książki o znaleźć treść tego mitu w że jest na pewno w książce ,,Mitologia", ale dziś nie mogłam jej wypożyczyć z biblioteki. 0 0 Uważasz, że ktoś się myli? lub LX0ECrF.mit o syzyfie cały tekst
